سه شنبه 1 مرداد 1398
+0 به یه ن
اگر دانشجویان ایرانی هم در فعالیت های محیط زیستی فعال تر بودند این همه افسردگی بین آنها رواج پیدا نمی کرد! در جمعی بودن و در کنار این جمع برای هدفی والا تلاش کردن به زندگی معنا می دهد و جلوی افسردگی را می گیرد.
اگر دانشجویان ایرانی در جمع های دوستداران محیط زیست بیشتر می گشتند، بعد از این که فارغ التحصیل شدند و جایی استخدام گشتند کمتر حرص و جوش برای ثروت بیشتر و مصرفگرایی بیشتر می زدند. دنبال این راه نمی افتادند که با راه های نادرست به ثروت بیشتر دست پیدا کنند. فساد مالی کمتر موضوعیت پیدا می کرد. زندگی ساده وبه دور از مصرفگرایی با تار وپود فعالیت های محیط زیستی عجین شده. به هنگام دانشجویی وقتی شخصیت اجتماعی دانشجو شکل می گیرد اگر به این نوع فعالیت ها بگرود تا آخر عمر اختلاس برای داشتن ماشین مدل بالا و لباس و کیف و کفش مارکدار را دون شأن خود خواهد دانست.
نه تنها دنبال اختلاس نمی رود بلکه گوشه ای هم نمی نشیند به حال خود به علت نداشتن ثروت غصه بخورد. وقتی زندگی خود و خانواده خود را تامین کرد به اهداف والاتر می
اندیشد نه داشتن کیف پوست مار!
غبطه داشته های ثروتمندان را هم نمی خورد چون می داند خود چیزهای با ارزش تری دارد.
اصلا مسئله اش این نخواهد بود که دیگران چه ثروت هایی دارند! به این موضوع اصلا فکر نمی کند که زجر هم بکشد. مسایلی مهمتر برای فکرکردن و اندیشیدن دارد.
در کنار دوستداران محیط زیست می آموزد پیدا کردن راه حل های آسان برای مشکلات بزرگ یک اصل هست. در این زمینه مهارت کسب می کند و در حل مشکلات زندگی خود به کار می بندد و جلو می رود.
در کنار دوستداران محیط زیست می آموزد استفاده دوباره از وسایل زندگی، تنها کار قدیمی ها و دمده ها و مسکینان نیست. یک نگرش پست-مدرن که افراد با فهم و درک بالا و با ارزش های انسانی والاتر که فراتر از چشم همچشمی های سطح پایین در مصرفگرایی می اندیشند به آن مبادرت می ورزند. به این ترتیب
خرجش در زندگی به مراتب کمتر می شود.
🍀@minjigh
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل