مینجیق

درروزهای گذشته خبرهایی بود که تکانم داد. اوضاع اصلا خوب نیست و به نظر می رسه روزهای سخت تری در پیش باشه. خیلی باید مراقب خودمان و دوروبری های خودمان و عزیزانمان باشیم. 

من با کسانی که می گویند «فرقی نمی کند چه کسی حاکم باشد تا وقتی من و تو تغییر نکنیم و در کوچه آشغال بریزیم» موافق نیستم. اصلا بزرگی مقیاس خرابکاری هایی که من و تو با هم می توانیم بکنیم با بزرگی مقیاس خرابکاری هایی که حاکمان کشور می کنند یکی نیست. به طور مثال یک محاسبه سر انگشتی ساده نشان می دهد من و تو به همراه همه شهروندان ایرانی به طور دسته جمعی هرچه در موقع مسواک زدن  و حمام رفتن اسراف کنیم باز کمتر  از یک دهم آبی خواهد بود که در اثر سیاست گذاری های غلط آبی کشور در بخش کشاورزی و در شبکه های فرسوده آبرسانی دولتی به هدر می رود. یا من و تو تمام تلاش خود را در فضای مجازی و حقیقی می کنیم  که چهره خوبی از ایران ارائه بدهیم و یکی دو نفر توریست جذب کنیم. یکی از این آقایان حاکم یک حرف نسنجیده می زند تیتر صفحه اول همه روزنامه های دنیا می شود و تا یک سال خارجی ها می ترسند بیایند ایران. وووووووو

ولی فعلا چاره ای نیست جز آن که خودمان را با «باید از خود شروع کرد» دلخوش کنیم! چون در حال حاضر این «خود» تنها کسی است که زور من و تو به او می رسد. اگر من و تو بخواهیم از «اینا» شروع کنیم می زنند دهنمان را سرویس می کنند. به علاوه آلترناتیو دندانگیری هم فعلا نیست.

فعلا سعی کنیم حرکت اجتماعی و فرهنگی مثبت اما بی خطر انجام دهیم ببینیم چی می شه.

من بعد از این حرف سیاسی نمی زنم  و از انتشار کامنت های سیاسی و انتقادی هم معذورم. تلگرام را که بستند دست کم این پنجره کوچک می خواهم باز بماند تا هوایی بچرخد. 

چه طوره در پاییز یک برنامه پاکسازی خبایان ها از زباله دسته جمعی شروع کنیم؟

تمرین کارگروهی و هماهنگی هم خواهد بود.