+0 به یه ن
چیزی که من در چند هفته اخیر دریافتم این هست که آزادی های سیاسی در زمان روحانی خیلی بیشتر شده است. صد البته ما با یک کشور دموکراتیک ایده آل فاصله زیادی داریم. اما با زمانی که هر اعتراضی با باتوم مواجه می شد و هیچ تشکل مردمی جدی ای برای دفاع از حقوق شهروندان مجاز نبود هم فاصله زیادی گرفته ایم.
به نظرم متاسفانه قدر همین مقدار آزادی را هم نمی دانیم. اگر می دانستیم می توانستیم با همفکری جناح سومی ایجاد کنیم که عیب های دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب را نداشته باشد. در چهار سال گذشته اگر از فرصت خوب استفاده می کردیم تا به امروز موفق شده بودیم.
خوشبختانه آقای روحانی دوباره رئیس جمهور ایران شد و ما برای چهار سال دیگر هم باز همین فرصت را داریم. از این فرصت بهتر استفاده کنیم. اگر جناح سومی با ایده های نو ایجاد نکنیم سستی و فترت دو جناح موجود را می گیرد و روز به روز افت می کنند. نتیجه آن می شود که مردم چهار سال بعد از هر دو خسته می شوند. دنبال تغییر می گردند و چون آلترناتیو بهتری نساخته ایم به احتمال قوی شخص و طرز فکری را انتخاب می کنند که از همان موجود هم پایین تر باشد.
خلاصه: حفظ وضع موجود ممکن نیست. اگر همتی برای معرفی چهره های جدید با ایده های نباشد روز به روز همین جناح اصلاح طلب هم افت پیدا خواهد کرد. به خصوص اگر مطمئن باشد با ترساندن مردم از رقیب رایش تضمین شده است.
ناگزیریم که بهتر از این را ایجاد کنیم تا گرفتار بدترها نشویم. خوشبختانه آزادی کافی برای این کار داریم. افراد مستعد با ایده های نو هم کم نیستند. این را هم بدانیم که معجزه ای قرار نیست رخ دهد. "جامعه جهانی" هم چندان برای ما دلشان نسوخته. این خود ماییم که باید دنیال ایده های نو و چهره هایی توانمند با ایده های نو و کارآمد باشیم." شهر دیگر" تلاشی است در این راستا.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل