+0 به یه ن
در گوشه و کنار ایران هستند آدم های بی ادعایی که دارند خوب کار می کنند. در حوزه کاری خودشان دستاوردهای ارزشمند دارند. اما مانند جزیره ای هستند که موج های اقیانوس مهیبی که آنها را در بر گرفته دایم ساخته هایشان را ویران می سازد. اما آنها از نو شروع می کنند.
در یکی دو سال آینده-که چهره خشن فقر از یک سو و ثروت های بادآورده ناشی از فساد اقتصادی از سوی دیگر و نتایج قیمت پایین نفت رو بیشتر رو می نماید- احتمالا موج ها مهیب تر خواهند شد. امیدوارم جزیره ها بتوانند خود را حفظ کنند. بعد که موج ها فرونشستند ما شاهد سر برآوردن قاره ای امن از این جزیره های پراکنده خواهیم بود.
پس محکم بایستیم که موج ها نتوانند ویران کنند.
چند نکته عملی:
با موج در افتادن موجب شکستن و ویرانی بیشتر می شود. با درایت به موج های مخرب جاخالی بدهیم. خیال شوالیه گری دون کیشوت وار را از سر بیرون کنیم
همراه موج شدن به امید مهارکردن آن هم امیدی ناحاصل هست. کسی که همراه موج می شود به قدرت تخریبی آن می افزاید.
شبکه سازی (ایجاد پل بین جزیره ها) راه بقاست.
هرگز امید را از دست ندهیم. از کسانی که بذر ناامیدی می پاشند فاصله بگیریم. شرایط (وضعیت کشورهای منطقه, قیمت نفت, بحران های اجتماعی و....) به اندازه کافی در دل هراس می افکند ما نیازمند روحیه دادن به خود هستیم.
با مسایل پیش پا افتاده خود را درگیر نکنیم. با اندکی ابتکار عمل خود را از چنبر مسایل پیش پا افتاده بیرون بکشیم و ارتفاع بگیریم.
در گذشته و حسرت ها و عقده هایش نمانیم و رو به آینده بیاوریم.
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل