+0 به یه ن
در جامعه علمی ایران افراد زیادی را می بینیم كه به تمام معنی همه كاره هیچ كاره هستند. وقتی در كار تخصصی خود كم می آورند می گویند، ما در اصل سیاستمداریم، كار علمی را فقط به طور تفننی دنبال می كنیم. وقتی در سیاست "سوتی" می دهند، در جمع های غیر دانشگاهی معركه می گیرن كه ای فغان این عوام الناس نوابغی چون ما را بازی نمی دهند. در جمع های دانشگاهی هم كه دیگر این بازی ها را نمی توانند در بیاورند، ژست می گیرند كه ما كه مثل شما تك بعدی نیستیم! ما دانشمند، خبر نگار، سیاست مدار، ادیب و ...هستیم چند تا اشتباه هم كه اینجا وآنجااز ما سر می زند وشما عواقبش را می كشید فدای سرمان. شما آدم های تك بعدی كه كار مهمی نمی كنید ، چشمتان كور حداقل جور كش خطا های ما باشید. وبه عنوان حسن ختام هم اضافه می كنند كه در خارج هم افراد" كاردرست"، "چند بعدی" هستند. بعد هم برای این كه معلومات خود را به رخ بكشند نام چند دانشمند معروف را كه در رشته هایی غیر از تخصصشان نیز صاحب نظر بوده اند می برند.منظورم گله یا افشا گری نیست بلكه می خواهم تاكیدكنم دوران این گونه افراد به سر آمده! در زمان آنها به علت قحط الرجال هر كسی بانیمچه مدركی می توانست كار دایم منا سب پیدا كند. اكنون افراد تحصیلكرده بسیار بیشتر ند و رقابت برای كار پیدا كردن سخت تر شده. با همه فن حریف بازی نمی توان راه به جایی برد باید تمركز بیشتری روی كار علمی خود داشت تا در این فضای رقابتی به جایی رسید.اما در مورد آن دانشمند ان خارجی "چند بعدی". من خوشبختانه این شانس را داشته ام كه این گونه افراد را از نزدیك بشناسم. شباهتی به همه كاره های وطنی ندارند. كاملا بر عكس، ابتدا در كار تخصصی خوذ متمركز می شوند تا در آن به جایی برسند. پس از چند سال در كار دیگری به طور تخصصی و با تمركز بالا وارد عمل می شوند. مثلا گلمان،برنده جایزه نوبل فیزیك، كه روزگاری تمام وقت كاری خود را صرف مطالعه ذرات بنیادی می كرد اكنون با همان جدیت زبانشناس شده. همینطورند فیزیكدانانی كه پس از مدتی واردكار سیاست می شوند. طبیعی است كه تجارب قبلی آنها را در كار جدید یاری می دهد. معمولا فیزیكدانانی كه وارد سیاست می شوند نقش مشاور علمی را ایفا می كنند به جای آنكه راجع به اقتصاد یا ترافیك شهری نظر دهند مگر این كه در این موضوعات نیز چندین سال كار جدی كرده باشند.
شنبه ۳ فوریهٔ ۲۰۰۷
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل