+0 به یه ن
من این ماجرا را از زبان یک پزشک جراح مسن حدود ١٥ سال پیش شنیدم. ماجرا بایست حدود ٦٠ سال پیش اتفاق افتاده باشد.
اون آقا تعریف می کرد که به عنوان پزشک عمومی جوانی در بیمارستانی در شیراز خدمت می کرد. بیمارستان را غربی ها ساخته بودند و دکترهای اصلی اش از یک کشور غربی اومده بودند. گوشه ای از بیمارستان محراب و صلیب هم بوده.
در اتاق جراحی حین عمل ظاهرا روند جراحی خوب پیش نمی ره و جراح غربی که مرد مذهبی ای هم بوده که برای رضای خدا آمده بوده به مردم یک کشور جهان سوم خدمت کنه وسط جراحی اتاق عمل را ترک می کنه و به محراب می ره و در مقابل صلیب شروع به دعا کردن برای حال اون مریض در حال جراحی می کنه!
حتما می دونید که در جراحی چه قدر سرعت عمل مهمه. اگه من و شما که پزشک نیستیم این را بدونیم حتما اون پزشک جوان بیشتر اهمیت زمان را در جراحی درک می کرد و می دونست باز موندن بدن مریض در حین جراحی چه قدر ضرر داره.
سراسیمه و با عصبانیت به محراب می ره و به اون جراح خرمذهب غربی به طعنه می گه در بیمارستان های کشور خودت می تونستی اتاق عمل را ترک کنی و بری محراب؟!
مرد خر مذهب جواب می ده "اینجا کشور پیشرفته نیست. همین را هم نداشتید! من اینجا هر چه دلم بخواد می کنم."
آقاهه همونجا تصمیم می گیره که بره تخصص جراحی بگیره تا خودش مریض های ایرانی را جراحی کنه.
می دونم خیلی از شما خواهید گفت نیت اون جراح غربی خیر بوده! مگه من و شما
استغفرالله جای خدا نشسته ایم که نیت آدم ها را بخوانیم و بر اون اساس قضاوت کنیم؟!
امور دنیوی مانند جراحی یا مددکاری اجتماعی اصول و قوانین خودش را داره که بر اساس اصول علمی بنا نهاده شده.
کسی که این اصول را زیر پا می ذاره شایسته تحسین نیست. این که پا شده از یک کشور جهان اول اومده جهان سوم که در راه رضای خدا خدمت کنه به او اجازه نمی ده اصول علمی کارش را زیر پا بذاره یا بی علم و دانش دست به این امور خطیر بزنه.
تاریخ نگارش: بهمن ۹۸
-------------
امیدوارم نوشته قبلی من باعث این سوتفاهم نشود که من معتقد هستم که باید درهای کشورمان را ببندیم و با خارجی ها مراوده نکنیم!
نظر من ابدا چنین نیست. من معتقدم برای پیشرفت کشورمان باید حتما با سایر کشورها روابط حسنه داشته باشیم و زمینه های همکاری را فراهم سازیم.
در حکایت آن جراح خرمذهب، هرچند قضاوت من نسبت به شخص اون فرد بسیار منفی است اما نمی توان انکار کرد که یک نکته را راست می گفت. بیمارستان آنها در اون منطقه مجهزترین بوده و به مردم محل، بیشتر
سود می رسانده تا زیان. حتی اون حرکت "خرکی" اون مردک هم دست آخر مفید واقع شده چرا که باعث شده قهرمان داستان ما انگیزه بیابد که برود جراحی یاد بگیرد و بعد خود نسلی از جراحان در ایران پرورش دهد.
اگر اون بیمارستان -و بیمارستان های مشابه در سایر شهرهای ایران- نبود چه بسا ما به همان طب سنتی اکتفا می کردیم و اکنون این همه پزشک و بیمارستان نمی داشتیم.
به هر حال برای این که از این حالت رکود اقتصادی بیرون بیاییم باید به سمتی رویم که روابط بین المللی عادی سازی پیش رود و در ها برای همکاری های بین المللی و سرمایه گذاری های بین المللی باز شود. اما نباید هم از حول حلیم توی دیگ بیافتیم.
هرکسی که از کشورپیشرفته به کشورهایی مثل کشور ما می آید لزوما قابل تحسین نیست. اتفاقا باید آماده باشیم که در موج اول درصد قابل توجهی آدم نخاله پیدا شوند که چون در جامعه خود به حساب نمی آمدند آمده اند تا لاف در غربت بزنند. خیلی وقت ها شرکت ها و موسسات جهان سوم را ترجیح می دهند چون که در این کشورها بازی هایی می توانند در بیاورند که در کشورهای خود هرگز مجاز نیستند: نظیر استثمار کارگران و تخریب محیط زیست.
من فکر می کنم اکنون جامعه ما به لحاظ بدنه تخصصی به آن درجه از رشد رسیده که قادر باشد سره از ناسره تمیز دهد و اگر شرکتی کار فنی نادرست انجام دهد بفهمد و تشخیص دهد.
نگرانی من مسایل احساسی است. افرادی مثل اون پزشک جراح خرمذهب -هرچند پزشکان ما را نخواهند توانست بفریبند- اما خود و جامعه احساسی ما را راحت می فریبند!
مردم احساسی ما یک دفعه چشم باز می کنند می بینند دارد از اعتمادشان سو استفاده می شود . بعد باز از آن سوی بام می افتند و مهمان نوازی رنگین شان تبدیل می شود به شعار "مرگ بر..." سردادن! خبرنگاران خارجی هم بیشتر اون شعار "مرگ بر" را مخابره می کنند وچهره ما را به دنیا خشن معرفی می کنند!
تاریخ نگارش: بهمن ۹۸
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل