+0 به یه ن
قدمت بارسلون به امپراطوری روم باز می گردد. بخش هایی از تمدن رومی در این شهر باقی مانده است. اما جاذبه اصلی توریستی بارسلون قسمت باستانی آن نیست. توریست ها از دوردست ها برای تماشای بخش باستانی شهر نمی آیند. جاذبه اصلی توریستی بارسلون اماکن دیدنی ای است که در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ ساخته شده است. گویا در آن دوره بارسلون کارخانه داران ثروتمند زیادی داشت. معماران بزرگی هم داشت. از این دوره ساختمان های دیدنی بسیاری باقی مانده هست که بارسلون به آنها مشهور و معروف هست. توریست ها هم اغلب به خاطر آنها از دور دست ها به این شهر زیبا اما بسیار گران می آیند و خرج می کنند.
در نزد توریست ها بعد از آثار بجا مانده از صد سال پیش، محله «گوتیک» مقام دوم محبوبیت را دارد. درمورد واژه «گوتیک» و این سبک معماری- در حد سواد محدود خودم- در نوشته های بعدی خواهم نوشت. منتهی اینجا می خواهم به اهمیت تنوع در اماکن دیدنی در جذب توریست بنویسم.
قبل از آن یک مقدار هم از پاریس بنویسیم. پاریس زیبا چندان قدیمی نیست! قدمت آن – برعکس بارسلون و لندن و... به دوره رومی ها باز نمی گردد. در قرون وسطی پاریس دهکده کوچکی بوده و قدیمی ترین آثار تاریخی آن به همین دوره باز می گردد نه پیشتر. مشهورترین بنا در پاریس یعنی برج ایفل اواخر قرن نوزده بنا شده. با این قدمت نه چندان طولانی پاریس آن قدر دیدنی برای عرضه به توریست ها دارد که عروس شهرهای دنیا شناخته می شود. (بارسلون خیلی زیبا بود اما خیلی مانده که در زیبایی به پاریس برسد. پاریس چیز دیگری است!)
این ها را برای چی می گم؟! برای این که باستانگرایان ایرانی فکر می کنند تخت جمشید برای جذب توریست کافی است و گاه آثار دوره های بعدی و قبلی را تحقیر می کنند. تخت جمشید البته بسیار ارزشمند است. متاسفانه یک صدم رسیدگی لازم به تخت جمشید نمی شود. رویکردی که «تخت جمشید پرستان» یا «پاسارگاد پرستان» برگرفته اند گلی به سر این دو بنا نزده. پاسارگاد سجده جوان ایرانی را لازم ندارد! پاسارگاد نگهداری علمی نیاز دارد. نگهداری علمی هم پول نیاز دارد. پول هم از طریق توریزم باید جذب شود. رویکرد باید عوض شود. هیچ شهروند ترکیه ای جلوی آثار باستانی پرتعداد این کشور سجده نمی کند اما هر کدام از آن بناها بارها و بارها بهتر از تخت جمشید و پاسارگاد نگهداری می شوند. در این باره باز هم خواهم نوشت
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل