مینجیق

من کوچک که بودم مادربزرگم یک خاطره از ٢١ آذر سال ٢٥ برایم تعریف کرد که براتون بازگو می کنم.

قبل از جنگ جهانی دوم  پدر مادربزرگم در تبریز یک کارخانه تریکو بافی برپا کرده بود. بعد از جنگ اون کارخانه را از پدربزرگ مادرم خریدند. ماجرا، مصادره با قوه قهریه نبود اما فروش با رضایت کامل هم نبود. به ازای کارخانه به جد من ،  به جای پول نقد "ایپلیک" داده بودند. ظاهرا حس جد من، این بوده که در حقش اجحاف شده.  شاید هم حس او بیجا بوده باشد. من قضاوتی ندارم.

در اون دو سه روزی که پیشه وری و … شهر را ترک کرده بودند و نیروهای شاه  در بستان آباد اتراق کرده بودند تا "لباس شخصی های آن دوران" با خیال آسوده هر چه دلشان می خواهد برسر مردم شهر بیاورند، عده ای مرتب به جد من مراجعه می کردند تا خود را آماده کند تا به محض ورود نیروهای شاه، مظلوم نمایی کند و ادعا نماید که کارخانه اش را مصادره کرده اند و آن را پس بگیرد. اما جد من، از این کار سرباز زده و گفته هر چند به نظر من معامله منصفانه ای نبود اما به هر حال معامله بود و من قرارداد امضا کرده ام ثمن معامله را هم دریافت نموده ام. اکنون زیر امضای خودم نمی زنم و برای مال دنیا، دروغ نمی گویم.

و این گونه و با این اصول بود که دهک طبقاتی خانواده ما افت کرد و مجبور شدیم که درس بخوانیم😁😁😉😉.

البته خود همین جد ما، بنا به خاطرات مامان بزرگم بدتر از پیشه وری اموال خود را مصادره می کرد. یک باغی هم در دوه چی داشت که خودش به دست خودش تقسیم کرد و به فقرا بخشید. می گفت بچه هایم این اموال را نخواهند پسندید و خودشان بهترش را به دست خواهند آورد. اما مادربزرگم معتقد بود ، اگر پدرش اون اموال را نگه می داشت مادربزرگم می پسندید خوب هم می پسندید!😁😁

اما خداییش خوب شد که بخشید! دست جدم درد نکند. حالا که اموال موروثی نداریم به اندازه کافی، همان "اصالت" خشک و خالی مانع از به-روز شدن مان و پیشرفت مان با زمان می شود. خدای ناکرده اگر اموال موروثی قابل توجه داشتیم حسابی توی باتلاق اصالت در می ماندیم! شاید هم چون ارث و میراث نداریم به اصالت می چسبیم!