سه شنبه 17 اردیبهشت 1392
+0 به یه ن
سلسله مراتب
تاهمین اواخر دو جریان فكری رقیب برای اداره مراكز
علمی و دانشگاهی در ایران رواج داشت. اولی كه ریشه های عمیق
در تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم دارد همان تئوری دیكتاتوری محض است. رئیس دانشكده ویا پژوهشكده همه چیز را تحت كنترل خود می خواهد. از این كه چه مبلی را در كدام اتاق قرار دهند ویا این كه برای تولد منشی آیا همكاران می توانند دسته جمعی هدیه ای تهیه كنند تا تصمیم گیری های كلان برای گسترش موسسه و...
طبیعی است كه چنین سیستمی در موسسه ای كه همه اعضای آن دكتری دارند سالی چند بار به خارج می روند صاحب اندیشه هستندو مهمتر از همه این كه اگر اراده كنند در خارج از مملكت می توانند كار دایم داشته باشند كار نمی كند. نه رئیس می تواند به همه این مسایل به نحو احسن برسد و نه مرئوسانی كه خودرا صاحب اندیشه و نظر میدانند زیر بار می روند.هرچه این رئیس جوان تر باشد تنش هم بیشتر خواهد بود.
روش دوم بر مساوات كامل استوار است. ریشه این جریان فكری را در قرائتی سطحی از برخی ایدئولوژی هایی كه در دهه پنجاه و شصت هجری
در بین دانشگاهیان رواج داشت
می توان یا فت. علی رغم ظاهر شیك این طرز فكر در عمل این روش ناموفق تر از روش اول بوده. در روش اول اگر رئیس استاد مرئوس بوده باشد دانشجوی سابق معمولابه احترام استاد قدیم در برخی موارد كوتاه می آید. اما در روش دوم از همان ابتدا ناسازگاری ها رو می نمایند
واقعیت این است كه در جمع های آكادمیك افراد برابر نیستند. آن كه بیست سال در موضوع خاصی كار كرده با آن كه تازه وارد كار شده برابر نیست. همین طور آن كه برای گرفتن بودجه وقت صرف می كند با همكار دیگر كه تمام وقت خود را صرف تحقیق می كند به یك اندازه در تصمیم گیری صرف بودجه نمی توانند حق رای داشته باشند. اگر به هر دو به یك اندازه حق رای دهیم دیگر كسی این گونه وظایف و مسئولیت ها را تقبل نخواهد كرد.
خوشبختانه جامعه دانشگاهی ایران كم كم به این نتیجه می رسد كه باید هر دوی این روش ها را به كناری بگذارد
.
باید به روشی فكر كرد تا تقسیم وظایف و اختیارات به نحو معقولی انجام شده باشد. در تصمیم گیری ها نظر محققین منعكس شود اما در عین حال قدر و منزلت آن كسی كه با تلاش وی موسسه پا می گیرد ویا دوام می یابد در عمل شنا خته شود.
چنین روشی را مطمئمنا نمی توان از خارج وارد كرد. هر یك از دانشكاه های بنام دنیابه روش متفاوتی دست یافته اند كه ریشه در فرهنگ محلی آن ها دارد.
اگر عمری باشد در مورد نحوه اداره موسسات دیرپای اروپایی و آمریكایی به حد معلومات خودم خواهم نوشت. شما هم لطفا معلومات و نظرات خود را منعكس كنید
علمی و دانشگاهی در ایران رواج داشت. اولی كه ریشه های عمیق
در تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم دارد همان تئوری دیكتاتوری محض است. رئیس دانشكده ویا پژوهشكده همه چیز را تحت كنترل خود می خواهد. از این كه چه مبلی را در كدام اتاق قرار دهند ویا این كه برای تولد منشی آیا همكاران می توانند دسته جمعی هدیه ای تهیه كنند تا تصمیم گیری های كلان برای گسترش موسسه و...
طبیعی است كه چنین سیستمی در موسسه ای كه همه اعضای آن دكتری دارند سالی چند بار به خارج می روند صاحب اندیشه هستندو مهمتر از همه این كه اگر اراده كنند در خارج از مملكت می توانند كار دایم داشته باشند كار نمی كند. نه رئیس می تواند به همه این مسایل به نحو احسن برسد و نه مرئوسانی كه خودرا صاحب اندیشه و نظر میدانند زیر بار می روند.هرچه این رئیس جوان تر باشد تنش هم بیشتر خواهد بود.
روش دوم بر مساوات كامل استوار است. ریشه این جریان فكری را در قرائتی سطحی از برخی ایدئولوژی هایی كه در دهه پنجاه و شصت هجری
در بین دانشگاهیان رواج داشت
می توان یا فت. علی رغم ظاهر شیك این طرز فكر در عمل این روش ناموفق تر از روش اول بوده. در روش اول اگر رئیس استاد مرئوس بوده باشد دانشجوی سابق معمولابه احترام استاد قدیم در برخی موارد كوتاه می آید. اما در روش دوم از همان ابتدا ناسازگاری ها رو می نمایند
واقعیت این است كه در جمع های آكادمیك افراد برابر نیستند. آن كه بیست سال در موضوع خاصی كار كرده با آن كه تازه وارد كار شده برابر نیست. همین طور آن كه برای گرفتن بودجه وقت صرف می كند با همكار دیگر كه تمام وقت خود را صرف تحقیق می كند به یك اندازه در تصمیم گیری صرف بودجه نمی توانند حق رای داشته باشند. اگر به هر دو به یك اندازه حق رای دهیم دیگر كسی این گونه وظایف و مسئولیت ها را تقبل نخواهد كرد.
خوشبختانه جامعه دانشگاهی ایران كم كم به این نتیجه می رسد كه باید هر دوی این روش ها را به كناری بگذارد
.
باید به روشی فكر كرد تا تقسیم وظایف و اختیارات به نحو معقولی انجام شده باشد. در تصمیم گیری ها نظر محققین منعكس شود اما در عین حال قدر و منزلت آن كسی كه با تلاش وی موسسه پا می گیرد ویا دوام می یابد در عمل شنا خته شود.
چنین روشی را مطمئمنا نمی توان از خارج وارد كرد. هر یك از دانشكاه های بنام دنیابه روش متفاوتی دست یافته اند كه ریشه در فرهنگ محلی آن ها دارد.
اگر عمری باشد در مورد نحوه اداره موسسات دیرپای اروپایی و آمریكایی به حد معلومات خودم خواهم نوشت. شما هم لطفا معلومات و نظرات خود را منعكس كنید
شنبه ۱۹ مهٔ ۲۰۰۷
اشتراک و ارسال مطلب به:
فیس بوک
تویتر
گوگل